Η συννεφιασμένη φτωχογειτονιά των παιδικών μας χρόνων.
Η Βροχή πέφτει ασταμάτητη, δυνατή ! το γκρίζο του ουρανού είναι απόλυτο, βαρύ.
Η πληγωμένη Γης, το ελάχιστο χώμα που απόμεινε στο απολίθωμα τούτης της «πρωτεύουσας», αδυνατεί να αποδιώξει τα πολύβουα νερά που λιμνάζουν και γυρεύουν το διάβα τους.
Αγναντεύοντας τούτο το πολύβουο τραγούδι της βροχής πίσω απ΄ τα τζάμια κάποιου απ΄ τα σημερινά τσιμεντοκλουβιά μας, θωρώντας λίγο απ΄ τον ελάχιστο ουρανό που έχει μείνει λεύτερος από τούτα τα ελεεινά ξωτικά των πολυκατοικιών των Μικροαστών, που τα βαφτίζουν «πολυτελή διαμερίσματα» οι Εργολάβοι της αλητείας και του ψεύδους, σούρχεται στο νου η βροχερή συννεφιασμένη φτωχογειτονιά των παιδικών σου χρόνων.
Δραπετσώνα, Ταμπούρια, Πέραμα, Κοκκινιά, Καισαριανή, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Ιωνία, Πετράλωνα.
Εκεί που η ανθρώπινη καρδιά βίωνε τη βροχή, τη καταιγίδα και την αντάρα του αγέρα με την ποίηση της φτώχιας, της ανέχειας, του πόνου και της καταδίωξης, αλλά με τη μοναδική ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μιας παλλόμενης και λεύτερης καρδιάς.
Χωρίς χρεωμένα γυαλιστερά αμάξια, φινιρισμένα λακαριστά έπιπλα, υπερχρεωμένο illustration νοικοκυριό, χωρίς κουστούμια, γραβάτες και ταγεράκια της Υποταγής, της εξαγοράς, του συμβιβασμού και της «Νέας Εποχής».
Τότε κάτω από τη στέγη και τα τζαμωτά των φτωχόσπιτων έφεγγε ο Πολιτισμός της Γειτονιάς, το Μεγαλείο της προσδοκίας για τον κόσμο των ονείρων και των οραμάτων, ένα κρυστάλλινο Τραγούδι της Βροχής για τον Κόσμο του Μεροκάματου, της δουλειάς, της φάμπρικας και της γύρας.
Αναθυμάσαι κείνες τις βροχερές νύχτες που η βροχή σύνθετε το δικό της τραγούδι στην ξύλινη στέγη του σπιτιού, τότες που η αντάρα του αγέρα λύγαγε τις λεμονιές και το πεύκο στην αυλή, που οι τριανταφυλλιές, τούτος ο μυρωδικός σου θησαυρός, υπέφερε στην ορμή του ανεμόβροχου.
Τότες που η ξύλινη σόμπα στο μέσο του δωματίου λαμπάδιαζε τη ζέστη της στην καρδιά σου και έσκαγε τα κρεμασμένα μπαλόνια πούχε βάλλει ο Πατέρας ψηλά στο ταβάνι για να στολίζει τη ζήση σου.
Τότες που ζούλαγες τη γάτα που χουρχούριζε στη σόμπα και κείνη βαριεστημένη σε λοξοκοίταγε που της χαλούσες το βόλεμα.
Και έβρεχε, έβρεχε, ασταμάτητα, κι ο ουρανός φέγγιζε στο αστραπόβροντο και αντιβοούσε χαλασμός ! και νάσου εσύ ! να κρύβεσαι στη ρόμπα της ΓΙΑΓΙΑΣ και κείνη να σ΄ αγκαλιάζει να σε κρύβει στα ροζιασμένα χέρια της, και συ να κλαις και να φοβάσαι, να φοβάσαι.
Και νάχεις και κείνες τις σταγόνες διάσπαρτες να τρέχουν απ΄ το ταβάνι σαν ένα μεγάλο σουρωτήρι, με τον Πατέρα και τη Μητέρα να πασχίζουν με σακούλες να κόψουν το νερό να μην κυλά στο στρώμα σου.
Βλέπεις τα σπίτια, «αυθαίρετα» τα ονόμαζε η εξουσία του Εμφύλιου, τάχαν γκρεμίσει δυο με τρεις φορές αφού ο Χαφιές της γειτονιάς, είχε και τέτοιους η χάρη της, τα΄ ανάφερνε στους Χωροφυλάκους και πλάκωνε η «Νομιμότης» και η «Τάξη» με τις βαριές και τις μπουλντόζες και να ! χαλασμός ! σκόνη κι αντάρα !
Τότες άνοιγαν μια τρύπα στην σκεπή του σπιτιού, για να το χαλάσουν ! κι ήταν η Τρύπα του «Πολιτισμού» τους ! της «Ηθικής» τους !
Μιας τάξης που δεν άγγιζε βέβαια τους ευυπόληπτους μαυραγορίτες και δοσίλογους της Κατοχής, τα τζάκια που στο αίμα της Εργατιάς γίνηκαν Νταήδες των Αστών !
Λάτσηδες, Παπαστράτοι, Κεράνηδες, Μποδοσάκηδες, Λαναράδες.
Κείνες τις βροχιάρες μέρες του Νοέμβρη μάζευε η Γιαγιά με την κατσαρόλα, ΒΡΟΧΙΝΟ νερό (!), κρυστάλλινο, γάργαρο, ποτέ μου δεν νογούσα μικρός τι τόθελε ! δεν μ΄ ένοιαζε ! μόνο μ΄ άρεσε να το κοιτώ να τρέχει απ΄ το λούκι.
Τούτες κι άλλες πολλές είναι οι σκέψεις της Βροχής.
Σήμερα ! δεν υπάρχουν Γιαγιάδες στο σπίτι ! που να χωρέσουν στα τσιμεντένια κλουβιά «πολυτελείας» ; στα 3άρια των 80 τ.μ. ; κείτονται ολομόναχες στα σπιτικά απομεινάρια τους ή πεταμένες στα Γερόσπιτα της λήθης και της εξαθλίωσης ! στην καλύτερη περίπτωση κρατάνε τα παιδιά γονέων που σέρνονται όλη μέρα στη δούλεψη μιας αμφιλεγόμενης «καριέρας» σε ωράρια εξαθλίωσης και υποταγής για να βγάλουν τα χρέη πέρα !
Γι΄ αυλές και τριανταφυλλιές δεν συζητάμε καν στον κοινόχρηστο της σινιέ πολυκατοικίας σε μιαν άκρη απ΄ το μπετόν του parking της πυλωτής που κοιμίζει τα GOLF, τα PASSAT και τα YARIS, για να ζήσουν οι Τράπεζες με τα δάνειά τους, «ευδοκιμούν» 2-3 κομμάτια από κάνα κηπουρό που βρίσκει η ευσεβής διαχείριση. Γάτες και άλλα ζωντανά, τα συναντάς με κορδέλες φιόγκους και πουλοβεράκια, ευνουχισμένα σαν τα αφεντικά τους μέσα στις κρεβατοκάμαρες.
ΜΙΛΑΤΕ ΜΩΡΕ !!! ΦΩΝΑΞΤΕ ! ΘΥΜΩΣΤΕ ! ΟΡΓΙΣΤΕΙΤΕ με την ΞΕΦΤΙΛΑ της ΖΩΗΣ ΜΑΣ ! ΚΛΕΙΣΤΕ τα ΛΑΜΟΓΙΑ της T.V. ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΛΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ να ΒΡΩΜΙΖΟΥΝ το ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ!!!
ΔΕΝ ΝΟΓΑΤΕ ΜΩΡΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΝΕ ; ΔΕΝ ΟΣΜΙΖΕΣΤΕ ΤΗ ΜΠΟΧΑ του σημερινού ΓΥΑΛΙΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΣ;;;
ΑΦΗΣΤΕ τη ΒΡΟΧΗ να ΞΕΠΛΥΝΕΙ τη βρώμα ! ΑΦΗΣΤΕ τη ΒΡΟΧΗ να ΠΟΤΙΣΕΙ ΤΙΣ τριανταφυλλιές ΑΦΗΣΤΕ το ΑΣΤΡΑΠΟΒΡΟΝΤΟ να τρομάξει την ησυχία του τρόμου τους ! ΑΦΗΣΤΕ την ΑΝΤΑΡΑ του ΑΓΕΡΑ να ξυπνήσει το ΑΙΜΑ ΣΑΣ!!!
ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ ! ΠΟΤΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ; ΤΟΤΕΣ ή ΣΗΜΕΡΑ ;ΜΙΛΑΤΕ ΜΩΡΕ!!!
ΝΑΙ ΓΙΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ. ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΤΡΙΤΕΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ.
Οι Κυριακές με το "καλό" φαΐ και το κομμάτι το Μήλο μέσα στο τελευταίο κρασί, να συνοδεύει το σιγοτράγουδο των δικών σου ονείρων... "άπονη ζωή...", "διψάσαμε το μεσημέρι..." εκείνα τα δισκάκια... κάτω από τον "γιούκο" (θυμάσαι τον γιούκο;), για να μην τα βρουν σε ενδεχόμενη "επίσκεψη" εκείνοι... ακόμη ταχω! εδώ δίπλα... μαζί με τα κεντήματα, τα "προικιά"... προικιά μιας καλύτερης ζωής.
….το βρόχινο... το νερό το βρόχινο που έκανε πιο μαλακά τα μαλλιά και έβραζε πιο καλά τα όσπρια νομίζω... αν θυμάμαι πια καλά!
Τις άλλες τις θυμάσαι; Ναι μιλώ για κείνες τις «Άγιες» Παρασκευές των δεκαετιών του 60-70 στις «Κάτω» γειτονιές των «αγγέλων»
Στην κάτω μεριά των «άλλων», των ξωμάχων, των αποκλεισμένων, των «αμετανόητων» αλλά και των «συνοδοιπόρων» ενός άλλου κόσμου της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης. Μιας αλληλεγγύης που την έβλεπες και την ένιωθες παντού, σε όλα !
Και οι στάλες της Βροχής έπεφταν ασταμάτητα τον βροχάρη τον Νοέμβρη. Και νάσου οι υγρασίες στους τοίχους, να οι διαρροές, να η μούχλα να κρυφοπαίζει στα δωμάτια
Και κύλαγαν οι μέρες κι η υγρή και νοτισμένη Νοτιαδούρα έδινε τη θέση της στο ξεροβόρι του Δεκέμβρη.
Αλλιώτικος αγέρας, κρύος, παγωμένος μα στεγνός, καθάριος. Ζωγράφιζε τον ουρανό με κίνηση καθώς τα λογιών λογιών σύγνεφα έτρεχαν σαν τρελά να φυλαχτούν απ' την Τραμουντάνα που πάγωνε τις μύτες, τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας.
Μα ας ήταν καλά τα πλεξούδια της Γιαγιάς, και δος του πουλόβερ, να κάτι κασκόλ, να γάντια, όλα τα καλούδια για το Κρύο
Ο Δεκέμβρης είχε κι άλλη χάρη, τη γλύκα της προσδοκίας, το όνειρο της προσμονής των Χριστουγέννων (!!!). Τα φωτάκια, τα λαμπιόνια, μην νομίζετε βέβαια τίποτα σαν τις σημερινές φανταχτερές φωτεινές γιρλάντες που διακοσμούν τα μπαλκόνια μας, μπα! μήτε λόγος για τέτοια. Μονάχα κάτι γιρλάντες μικρές με σχήματα μικρών αστεριών, τα βρίσκετε και σήμερα μερικά
Και η προετοιμασία ! η προετοιμασία ναι !
Αυτή κι αν άξιζε. Αυτή κι αν τραγουδούσε στις ψυχές και στις καρδιές μας. Οι γυναίκες καθάριζαν το φτωχικό, ξεσκάλιζαν τις κουζίνες, έψαχναν τις συνταγές για τα γλυκά και τις πίττες, ο Πατέρας έβγαζε το δέντρο, δεν έλειπε από πουθενά άσχετα τη φτώχια μας-όλα κι όλα !, και καθώς οι μέρες κύλαγαν όλα έδειχναν έτοιμα στη ψυχή, στο νου, στο κορμί για τη μεγάλη Υποδοχή, για την Νύχτα της Ταπεινότητας, της Σεμνότητας, της Φτώχιας, της Αγάπης, για την πραγματική «Άγια Νύχτα» της Εργατιάς.
Κι η Βροχή έδωσε τη θέση της στο Χιόνι ! Ω ! τι προσδοκία ! τι θάμα ! για μας τα παιδιά ! ναι ! γιατί για τους γονείς μας ήταν μαρτύριο !
Άντε να ξεκαμπίσεις 5 η ώρα το πρωί μες το Χιόνι, να σύρεις τα πρώτα Βήματα στο Χιόνι, μες στη θαμπάδα της παγωνιάς, για να πας στη Φάμπρικα για βάρδια. Μια βάρδια που ξεκίναγε με Τρεις συγκοινωνίες ! ναι ! τρεις ! πόδια, λεωφορεία, τραίνο κι άντε μετά πάλε ο γυρισμός !
Μην βλέπετε σήμερα ! Σήμερα οι «καθώς πρέπει» Μεσοαστοί ΔΕΝ καταδέχονται να μπουν σε λεωφορεία, τρόλεϊ, τραίνα ! Μεγάλη η χάρη τους ! μονάχα η φτωχολογιά, με εξαίρεση το τραίνο, και οι Μετανάστες ! Σήμερα στριμώχνονται στα αυτοκίνητα του Χρέους και στήνονται με τις ώρες στο μποτιλιάρισμα, βλαστημάνε, σε λοξοκοιτάνε με μίσος και κακία, απλώνουν τον φασισμό τους στο δρόμο και προσδοκάνε να μπούνε με τ’ αμάξια στο γραφείο ή στο μαγαζί ή αλλού.
Έτσι κύλαγαν τότες οι μέρες του Δεκέμβρη οι μέρες της αναμονής. Μετά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, η ζωή μαλάκωνε, όλα έπαιρναν άλλο ρυθμό, λες και μπαίναμε σε χειμερία νάρκή ώσπου νάρθει η Πασχαλιά και η άνοιξη προετοιμάσει τη φύση για να υποδεχθεί την Ανάσταση.
Μαντζούρης Κων/νος
Απρίλιος 2009....
Η Βροχή πέφτει ασταμάτητη, δυνατή ! το γκρίζο του ουρανού είναι απόλυτο, βαρύ.
Η πληγωμένη Γης, το ελάχιστο χώμα που απόμεινε στο απολίθωμα τούτης της «πρωτεύουσας», αδυνατεί να αποδιώξει τα πολύβουα νερά που λιμνάζουν και γυρεύουν το διάβα τους.
Αγναντεύοντας τούτο το πολύβουο τραγούδι της βροχής πίσω απ΄ τα τζάμια κάποιου απ΄ τα σημερινά τσιμεντοκλουβιά μας, θωρώντας λίγο απ΄ τον ελάχιστο ουρανό που έχει μείνει λεύτερος από τούτα τα ελεεινά ξωτικά των πολυκατοικιών των Μικροαστών, που τα βαφτίζουν «πολυτελή διαμερίσματα» οι Εργολάβοι της αλητείας και του ψεύδους, σούρχεται στο νου η βροχερή συννεφιασμένη φτωχογειτονιά των παιδικών σου χρόνων.
Δραπετσώνα, Ταμπούρια, Πέραμα, Κοκκινιά, Καισαριανή, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Ιωνία, Πετράλωνα.
Εκεί που η ανθρώπινη καρδιά βίωνε τη βροχή, τη καταιγίδα και την αντάρα του αγέρα με την ποίηση της φτώχιας, της ανέχειας, του πόνου και της καταδίωξης, αλλά με τη μοναδική ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μιας παλλόμενης και λεύτερης καρδιάς.
Χωρίς χρεωμένα γυαλιστερά αμάξια, φινιρισμένα λακαριστά έπιπλα, υπερχρεωμένο illustration νοικοκυριό, χωρίς κουστούμια, γραβάτες και ταγεράκια της Υποταγής, της εξαγοράς, του συμβιβασμού και της «Νέας Εποχής».
Τότε κάτω από τη στέγη και τα τζαμωτά των φτωχόσπιτων έφεγγε ο Πολιτισμός της Γειτονιάς, το Μεγαλείο της προσδοκίας για τον κόσμο των ονείρων και των οραμάτων, ένα κρυστάλλινο Τραγούδι της Βροχής για τον Κόσμο του Μεροκάματου, της δουλειάς, της φάμπρικας και της γύρας.
Αναθυμάσαι κείνες τις βροχερές νύχτες που η βροχή σύνθετε το δικό της τραγούδι στην ξύλινη στέγη του σπιτιού, τότες που η αντάρα του αγέρα λύγαγε τις λεμονιές και το πεύκο στην αυλή, που οι τριανταφυλλιές, τούτος ο μυρωδικός σου θησαυρός, υπέφερε στην ορμή του ανεμόβροχου.
Τότες που η ξύλινη σόμπα στο μέσο του δωματίου λαμπάδιαζε τη ζέστη της στην καρδιά σου και έσκαγε τα κρεμασμένα μπαλόνια πούχε βάλλει ο Πατέρας ψηλά στο ταβάνι για να στολίζει τη ζήση σου.
Τότες που ζούλαγες τη γάτα που χουρχούριζε στη σόμπα και κείνη βαριεστημένη σε λοξοκοίταγε που της χαλούσες το βόλεμα.
Και έβρεχε, έβρεχε, ασταμάτητα, κι ο ουρανός φέγγιζε στο αστραπόβροντο και αντιβοούσε χαλασμός ! και νάσου εσύ ! να κρύβεσαι στη ρόμπα της ΓΙΑΓΙΑΣ και κείνη να σ΄ αγκαλιάζει να σε κρύβει στα ροζιασμένα χέρια της, και συ να κλαις και να φοβάσαι, να φοβάσαι.
Και νάχεις και κείνες τις σταγόνες διάσπαρτες να τρέχουν απ΄ το ταβάνι σαν ένα μεγάλο σουρωτήρι, με τον Πατέρα και τη Μητέρα να πασχίζουν με σακούλες να κόψουν το νερό να μην κυλά στο στρώμα σου.
Βλέπεις τα σπίτια, «αυθαίρετα» τα ονόμαζε η εξουσία του Εμφύλιου, τάχαν γκρεμίσει δυο με τρεις φορές αφού ο Χαφιές της γειτονιάς, είχε και τέτοιους η χάρη της, τα΄ ανάφερνε στους Χωροφυλάκους και πλάκωνε η «Νομιμότης» και η «Τάξη» με τις βαριές και τις μπουλντόζες και να ! χαλασμός ! σκόνη κι αντάρα !
Τότες άνοιγαν μια τρύπα στην σκεπή του σπιτιού, για να το χαλάσουν ! κι ήταν η Τρύπα του «Πολιτισμού» τους ! της «Ηθικής» τους !
Μιας τάξης που δεν άγγιζε βέβαια τους ευυπόληπτους μαυραγορίτες και δοσίλογους της Κατοχής, τα τζάκια που στο αίμα της Εργατιάς γίνηκαν Νταήδες των Αστών !
Λάτσηδες, Παπαστράτοι, Κεράνηδες, Μποδοσάκηδες, Λαναράδες.
Κείνες τις βροχιάρες μέρες του Νοέμβρη μάζευε η Γιαγιά με την κατσαρόλα, ΒΡΟΧΙΝΟ νερό (!), κρυστάλλινο, γάργαρο, ποτέ μου δεν νογούσα μικρός τι τόθελε ! δεν μ΄ ένοιαζε ! μόνο μ΄ άρεσε να το κοιτώ να τρέχει απ΄ το λούκι.
Τούτες κι άλλες πολλές είναι οι σκέψεις της Βροχής.
Σήμερα ! δεν υπάρχουν Γιαγιάδες στο σπίτι ! που να χωρέσουν στα τσιμεντένια κλουβιά «πολυτελείας» ; στα 3άρια των 80 τ.μ. ; κείτονται ολομόναχες στα σπιτικά απομεινάρια τους ή πεταμένες στα Γερόσπιτα της λήθης και της εξαθλίωσης ! στην καλύτερη περίπτωση κρατάνε τα παιδιά γονέων που σέρνονται όλη μέρα στη δούλεψη μιας αμφιλεγόμενης «καριέρας» σε ωράρια εξαθλίωσης και υποταγής για να βγάλουν τα χρέη πέρα !
Γι΄ αυλές και τριανταφυλλιές δεν συζητάμε καν στον κοινόχρηστο της σινιέ πολυκατοικίας σε μιαν άκρη απ΄ το μπετόν του parking της πυλωτής που κοιμίζει τα GOLF, τα PASSAT και τα YARIS, για να ζήσουν οι Τράπεζες με τα δάνειά τους, «ευδοκιμούν» 2-3 κομμάτια από κάνα κηπουρό που βρίσκει η ευσεβής διαχείριση. Γάτες και άλλα ζωντανά, τα συναντάς με κορδέλες φιόγκους και πουλοβεράκια, ευνουχισμένα σαν τα αφεντικά τους μέσα στις κρεβατοκάμαρες.
ΜΙΛΑΤΕ ΜΩΡΕ !!! ΦΩΝΑΞΤΕ ! ΘΥΜΩΣΤΕ ! ΟΡΓΙΣΤΕΙΤΕ με την ΞΕΦΤΙΛΑ της ΖΩΗΣ ΜΑΣ ! ΚΛΕΙΣΤΕ τα ΛΑΜΟΓΙΑ της T.V. ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΛΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ να ΒΡΩΜΙΖΟΥΝ το ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ!!!
ΔΕΝ ΝΟΓΑΤΕ ΜΩΡΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΝΕ ; ΔΕΝ ΟΣΜΙΖΕΣΤΕ ΤΗ ΜΠΟΧΑ του σημερινού ΓΥΑΛΙΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΣ;;;
ΑΦΗΣΤΕ τη ΒΡΟΧΗ να ΞΕΠΛΥΝΕΙ τη βρώμα ! ΑΦΗΣΤΕ τη ΒΡΟΧΗ να ΠΟΤΙΣΕΙ ΤΙΣ τριανταφυλλιές ΑΦΗΣΤΕ το ΑΣΤΡΑΠΟΒΡΟΝΤΟ να τρομάξει την ησυχία του τρόμου τους ! ΑΦΗΣΤΕ την ΑΝΤΑΡΑ του ΑΓΕΡΑ να ξυπνήσει το ΑΙΜΑ ΣΑΣ!!!
ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΙΤΕ ! ΠΟΤΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ; ΤΟΤΕΣ ή ΣΗΜΕΡΑ ;ΜΙΛΑΤΕ ΜΩΡΕ!!!
ΝΑΙ ΓΙΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ. ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΤΡΙΤΕΣ ΤΑ ΑΓΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ.
Οι Κυριακές με το "καλό" φαΐ και το κομμάτι το Μήλο μέσα στο τελευταίο κρασί, να συνοδεύει το σιγοτράγουδο των δικών σου ονείρων... "άπονη ζωή...", "διψάσαμε το μεσημέρι..." εκείνα τα δισκάκια... κάτω από τον "γιούκο" (θυμάσαι τον γιούκο;), για να μην τα βρουν σε ενδεχόμενη "επίσκεψη" εκείνοι... ακόμη ταχω! εδώ δίπλα... μαζί με τα κεντήματα, τα "προικιά"... προικιά μιας καλύτερης ζωής.
….το βρόχινο... το νερό το βρόχινο που έκανε πιο μαλακά τα μαλλιά και έβραζε πιο καλά τα όσπρια νομίζω... αν θυμάμαι πια καλά!
Τις άλλες τις θυμάσαι; Ναι μιλώ για κείνες τις «Άγιες» Παρασκευές των δεκαετιών του 60-70 στις «Κάτω» γειτονιές των «αγγέλων»
Στην κάτω μεριά των «άλλων», των ξωμάχων, των αποκλεισμένων, των «αμετανόητων» αλλά και των «συνοδοιπόρων» ενός άλλου κόσμου της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης. Μιας αλληλεγγύης που την έβλεπες και την ένιωθες παντού, σε όλα !
Και οι στάλες της Βροχής έπεφταν ασταμάτητα τον βροχάρη τον Νοέμβρη. Και νάσου οι υγρασίες στους τοίχους, να οι διαρροές, να η μούχλα να κρυφοπαίζει στα δωμάτια
Και κύλαγαν οι μέρες κι η υγρή και νοτισμένη Νοτιαδούρα έδινε τη θέση της στο ξεροβόρι του Δεκέμβρη.
Αλλιώτικος αγέρας, κρύος, παγωμένος μα στεγνός, καθάριος. Ζωγράφιζε τον ουρανό με κίνηση καθώς τα λογιών λογιών σύγνεφα έτρεχαν σαν τρελά να φυλαχτούν απ' την Τραμουντάνα που πάγωνε τις μύτες, τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας.
Μα ας ήταν καλά τα πλεξούδια της Γιαγιάς, και δος του πουλόβερ, να κάτι κασκόλ, να γάντια, όλα τα καλούδια για το Κρύο
Ο Δεκέμβρης είχε κι άλλη χάρη, τη γλύκα της προσδοκίας, το όνειρο της προσμονής των Χριστουγέννων (!!!). Τα φωτάκια, τα λαμπιόνια, μην νομίζετε βέβαια τίποτα σαν τις σημερινές φανταχτερές φωτεινές γιρλάντες που διακοσμούν τα μπαλκόνια μας, μπα! μήτε λόγος για τέτοια. Μονάχα κάτι γιρλάντες μικρές με σχήματα μικρών αστεριών, τα βρίσκετε και σήμερα μερικά
Και η προετοιμασία ! η προετοιμασία ναι !
Αυτή κι αν άξιζε. Αυτή κι αν τραγουδούσε στις ψυχές και στις καρδιές μας. Οι γυναίκες καθάριζαν το φτωχικό, ξεσκάλιζαν τις κουζίνες, έψαχναν τις συνταγές για τα γλυκά και τις πίττες, ο Πατέρας έβγαζε το δέντρο, δεν έλειπε από πουθενά άσχετα τη φτώχια μας-όλα κι όλα !, και καθώς οι μέρες κύλαγαν όλα έδειχναν έτοιμα στη ψυχή, στο νου, στο κορμί για τη μεγάλη Υποδοχή, για την Νύχτα της Ταπεινότητας, της Σεμνότητας, της Φτώχιας, της Αγάπης, για την πραγματική «Άγια Νύχτα» της Εργατιάς.
Κι η Βροχή έδωσε τη θέση της στο Χιόνι ! Ω ! τι προσδοκία ! τι θάμα ! για μας τα παιδιά ! ναι ! γιατί για τους γονείς μας ήταν μαρτύριο !
Άντε να ξεκαμπίσεις 5 η ώρα το πρωί μες το Χιόνι, να σύρεις τα πρώτα Βήματα στο Χιόνι, μες στη θαμπάδα της παγωνιάς, για να πας στη Φάμπρικα για βάρδια. Μια βάρδια που ξεκίναγε με Τρεις συγκοινωνίες ! ναι ! τρεις ! πόδια, λεωφορεία, τραίνο κι άντε μετά πάλε ο γυρισμός !
Μην βλέπετε σήμερα ! Σήμερα οι «καθώς πρέπει» Μεσοαστοί ΔΕΝ καταδέχονται να μπουν σε λεωφορεία, τρόλεϊ, τραίνα ! Μεγάλη η χάρη τους ! μονάχα η φτωχολογιά, με εξαίρεση το τραίνο, και οι Μετανάστες ! Σήμερα στριμώχνονται στα αυτοκίνητα του Χρέους και στήνονται με τις ώρες στο μποτιλιάρισμα, βλαστημάνε, σε λοξοκοιτάνε με μίσος και κακία, απλώνουν τον φασισμό τους στο δρόμο και προσδοκάνε να μπούνε με τ’ αμάξια στο γραφείο ή στο μαγαζί ή αλλού.
Έτσι κύλαγαν τότες οι μέρες του Δεκέμβρη οι μέρες της αναμονής. Μετά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, η ζωή μαλάκωνε, όλα έπαιρναν άλλο ρυθμό, λες και μπαίναμε σε χειμερία νάρκή ώσπου νάρθει η Πασχαλιά και η άνοιξη προετοιμάσει τη φύση για να υποδεχθεί την Ανάσταση.
Μαντζούρης Κων/νος
Απρίλιος 2009....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου