Φίλε Δημήτρη
Ελπίζω να σε προλάβω και να σου στείλω αυτό το γράμμα, πριν στρίψεις και πάρεις την ανηφοριά για τη γειτονιά των αγγέλων. Λένε πως οι ψυχές καθυστερούν δυο τρεις μέρες και τριγυρνούν σε αγαπημένα τους μέρη. Είμαι σίγουρος πως το πρώτο σου σουλάτσο θα είναι στο σπίτι σου και στα δυο αγαπημένα σου πρόσωπα. Μην ανησυχείς όμως Δημήτρη. Ο Παναγιώτης σου έχει την πιο γλυκιά μανούλα του κόσμου. Κάτι ήξερες εσύ που άργησες να παντρευτείς. Δεν θα μπορούσε ο θεός που γνωρίζει εκ των προτέρων ολωνών μας την κατάληξη να μην είχε προοικονομήσει πως έπρεπε να παντρευτείς αυτή τη συγκεκριμένη γυναίκα που θα σκεπάσει με τα φτερά της το παλικάρι σας και θα του δώσει όση αγάπη και στοργή χρειάζεται, σαν να είσαστε οι δυο σας πλάι του.
Με την Αναστασία μην ανησυχείς «θα τα λέτε». Είμαι σίγουρος πως σ’ έχει μπολιάσει μες’ την καρδιά της κι έχεις ριζώσει τόσο βαθειά, που μπορείς όταν κουβαλάς μέσα σου τέτοιους καρπούς, να μιλάς με τις ψυχές, με τον αέρα με τους ψυθίρους. Κάθε φορά που θα σκιρτά η καρδιά της από τον πόνο του αποχωρισμού σας, καβάλησε το πρώτο συννεφάκι που θα βρεις μπροστά σου κι έλα κοντά της, θα σε νοιώσει. Όταν θέλουν οι καρδιές που αγαπάνε νικούν ακόμα και τον θάνατο.
Δεν ξέρω που αλού τόχεις να περιδιαβείς Δημήτρη μου και ποιους θέλεις στα στερνά να αποχαιρετίσεις. Κάνε όμως μια μικρούλα στάση και σ’ αυτό το μαγαζάκι που το λένε ΤΥΔΚΥ. Ξαφνικά (κι ήταν πρώτη φορά) νοιώσαμε πως από κάπου από κάποια χαραμάδα μας κρύωνε ο αγέρας και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε πως μια πετρούλα από το οικοδόμημα είχε ξεφύγει από τη θέση της. Όσο κι αν πάσχισαν παράγοντες και πολιτικάντηδες να απαξιώσουν την προσφορά μας, εμείς πήραμε το αυθαίρετο της οδού Κλεισθένους και το νομιμοποιήσαμε. Α επ’ ευκαιρία να σε ρωτήσω. Επέστρεψες στον Οθωνα τον καφετζή την καρέκλα που είχες δανειστεί για να κάθεσαι. Μπροστάρης από τότε σε όλα. Γκρινιάρης μεθοδικός, γνήσιος. Απόμακρος μα και ο αγαπημένος των περισσοτέρων. Ολιγόλογος μα εύστοχος στις κρίσεις σου. Έτσι ζημόθηκες με την ομάδα την αγάπησες και σε αγάπησαν και κατάφερες να έχεις φίλους ακόμα και τους πιο ασύμμετρους ανθρώπους.
Και πάνω που οι Μακρικωστέοι Στριμώξανε στα σχοινιά τους Κοντογιωργάκηδες και καταγράψαμε μια ακόμη νίκη κατά των βουλομένων δήθεν την αναμόρφωση του ΤΥΔΚΥ εσύ «Είπες, θα πάγω σ΄άλλη γη, θα πάγω σ΄άλλη θάλασσα μια πόλις άλλη θα βρεθεί…….» κι εμείς πριν καλά καλά ερμηνεύσουμε τι σήμαινε η φυγή σου, βρεθήκαμε μια αγκαλιά όλοι σχεδόν όλοι σε ένα λεοφωρείο που μας οδηγούσε στον τόπο που διάλεξες για τελευταία σου κατοικία. Και μη μου πεις τώρα πως δεν βρήκες την απάντηση κι εσύ κι εμείς στο ερώτημα του σταυρόλεξου που έλυνες στο 4 οριζόντια Α «Τι είναι αυτό που συμβαίνει μόνο μια φορά στον άνθρωπο.» Μα και βέβαια ό θάνατος Δημήτρη μου.
Είναι περίεργο οι συνάδελφοι σου να σε αποκαλούν «Μουρτζούφλη» Εγώ σε είχα βαφτίσει «Σκρούτζ.» Τόσο αξιαγάπητο όμως, που στο κάτω κάτω σου χρωστάμε και τις φτηνές και οικονομικές προσφορές που ανακάλυπτες για μας.
Η Παπαδοπούλιος σχολή άφησε το στίγμα της στους προϊσταμένους σου για τον τρόπο που διαχειριζόσουν το αντικείμενο εργασίας σου. Το όνομα όμως Παπαδόπουλος ηχούσε πάντα με την προσήκωσα βαρύτητα που σου άρμοζε. κι όμως όλα αυτά στο πρόσωπο σου έμοιαζαν να ακούγονται σαν προσωνύμια επιδοκιμασίας.
Δεν έχω να σου πω φίλε Δημήτρη να δώσεις χαιρετίσματα σε κάποιους. Θέλησες να σύρεις πρώτος το χορό προς την αιωνιότητα, αφήνοντας τη μικρότητά μας να συνεχίσει την στείρα καθημερινότητα της.
Η Βαρβάρα ανέλαβε γραμματέας του Δοιηκιτικού Συμβουλίου κι εγώ πήρα το δικό σου αντικείμενο. Για πολύ καιρό ακόμα πολλά από τα χαρτιά απ’ αυτά που παρέλαβα θα φέρουν το όνομα σου και οι φίλοι σου (το ΤΥΔΚΥ ολόκληρο πίστεψε με) θα συνηθίσουν την απουσία σου. Για την ώρα όμως στις συζητήσεις των αναφέρονται σαν να είσαι εδώ. Στο γραφείο σου αφήσανε κάποια λουλούδια. Ακόμα κι αυτό είναι ακόμα το γραφείο του Παπαδόπουλου. Η Ευτυχία δεν θα το πιστέψεις, έχει συγκλονιστεί από το χαμό σου. Αυτό είναι που απορώ με σένα φίλε μου Δημήτρη. Πως είχες το χάρισμα να είσαι αγαπητός με όλους τους συναδέλφους σου ακόμη κι αν σας χώριζαν πλήθος αντιθέσεις.
Εγώ φίλε Δημήτρη δεν ήλθα να σε χαιρετίσω. Πιστεύω να εξιλεωθώ με τούτο το μικρό δοκίμιο. Ο καλός θεούλης μου έχει ψαλιδίσει λίγο τα φτερά και η υγεία μου δεν μου επέτρεπε μια τέτοια «ταλαιπωρία» Ποιος ξέρει ίσως κάποτε σε συναντήσω στα δικά σου πλέον χωράφια και να σου ζητήσω συγνώμη. Τι λες να κρατάω μαζί μου και κανένα σταυρόλεξο.
Επειδή ποτέ δεν σου άρεσαν οι φανφάρες. Πάντα μετρημένος και συνετός ο λόγος σου, δεν θα σου άρεσε να ακούσεις βαρύγδουπες προτάσεις. Επέτρεψε μου όμως να σου πω πως θα ζεις μες τις καρδιές μας. Κάπου σε μιαν ακρούλα της που κανείς τρίτος δεν ψηλαφίζει θα καταχωρηθεί το όνομα σου και σε ανύποπτες στιγμές θα ξεγλιστράς και θα κουνάς τις φυλοσιές της θύμησης μας και τότε μεταξύ μιας ανάσας κι ενός στεναγμού ίσα που θα ακούγεται ένας ψίθυρος «γεια σου βρε φίλε μου Δημήτρη. Αιωνία σου η μνήμη»
Μαντζούρης Κωνσταντίνος
3 του Οκτώβρη 2007
Ελπίζω να σε προλάβω και να σου στείλω αυτό το γράμμα, πριν στρίψεις και πάρεις την ανηφοριά για τη γειτονιά των αγγέλων. Λένε πως οι ψυχές καθυστερούν δυο τρεις μέρες και τριγυρνούν σε αγαπημένα τους μέρη. Είμαι σίγουρος πως το πρώτο σου σουλάτσο θα είναι στο σπίτι σου και στα δυο αγαπημένα σου πρόσωπα. Μην ανησυχείς όμως Δημήτρη. Ο Παναγιώτης σου έχει την πιο γλυκιά μανούλα του κόσμου. Κάτι ήξερες εσύ που άργησες να παντρευτείς. Δεν θα μπορούσε ο θεός που γνωρίζει εκ των προτέρων ολωνών μας την κατάληξη να μην είχε προοικονομήσει πως έπρεπε να παντρευτείς αυτή τη συγκεκριμένη γυναίκα που θα σκεπάσει με τα φτερά της το παλικάρι σας και θα του δώσει όση αγάπη και στοργή χρειάζεται, σαν να είσαστε οι δυο σας πλάι του.
Με την Αναστασία μην ανησυχείς «θα τα λέτε». Είμαι σίγουρος πως σ’ έχει μπολιάσει μες’ την καρδιά της κι έχεις ριζώσει τόσο βαθειά, που μπορείς όταν κουβαλάς μέσα σου τέτοιους καρπούς, να μιλάς με τις ψυχές, με τον αέρα με τους ψυθίρους. Κάθε φορά που θα σκιρτά η καρδιά της από τον πόνο του αποχωρισμού σας, καβάλησε το πρώτο συννεφάκι που θα βρεις μπροστά σου κι έλα κοντά της, θα σε νοιώσει. Όταν θέλουν οι καρδιές που αγαπάνε νικούν ακόμα και τον θάνατο.
Δεν ξέρω που αλού τόχεις να περιδιαβείς Δημήτρη μου και ποιους θέλεις στα στερνά να αποχαιρετίσεις. Κάνε όμως μια μικρούλα στάση και σ’ αυτό το μαγαζάκι που το λένε ΤΥΔΚΥ. Ξαφνικά (κι ήταν πρώτη φορά) νοιώσαμε πως από κάπου από κάποια χαραμάδα μας κρύωνε ο αγέρας και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε πως μια πετρούλα από το οικοδόμημα είχε ξεφύγει από τη θέση της. Όσο κι αν πάσχισαν παράγοντες και πολιτικάντηδες να απαξιώσουν την προσφορά μας, εμείς πήραμε το αυθαίρετο της οδού Κλεισθένους και το νομιμοποιήσαμε. Α επ’ ευκαιρία να σε ρωτήσω. Επέστρεψες στον Οθωνα τον καφετζή την καρέκλα που είχες δανειστεί για να κάθεσαι. Μπροστάρης από τότε σε όλα. Γκρινιάρης μεθοδικός, γνήσιος. Απόμακρος μα και ο αγαπημένος των περισσοτέρων. Ολιγόλογος μα εύστοχος στις κρίσεις σου. Έτσι ζημόθηκες με την ομάδα την αγάπησες και σε αγάπησαν και κατάφερες να έχεις φίλους ακόμα και τους πιο ασύμμετρους ανθρώπους.
Και πάνω που οι Μακρικωστέοι Στριμώξανε στα σχοινιά τους Κοντογιωργάκηδες και καταγράψαμε μια ακόμη νίκη κατά των βουλομένων δήθεν την αναμόρφωση του ΤΥΔΚΥ εσύ «Είπες, θα πάγω σ΄άλλη γη, θα πάγω σ΄άλλη θάλασσα μια πόλις άλλη θα βρεθεί…….» κι εμείς πριν καλά καλά ερμηνεύσουμε τι σήμαινε η φυγή σου, βρεθήκαμε μια αγκαλιά όλοι σχεδόν όλοι σε ένα λεοφωρείο που μας οδηγούσε στον τόπο που διάλεξες για τελευταία σου κατοικία. Και μη μου πεις τώρα πως δεν βρήκες την απάντηση κι εσύ κι εμείς στο ερώτημα του σταυρόλεξου που έλυνες στο 4 οριζόντια Α «Τι είναι αυτό που συμβαίνει μόνο μια φορά στον άνθρωπο.» Μα και βέβαια ό θάνατος Δημήτρη μου.
Είναι περίεργο οι συνάδελφοι σου να σε αποκαλούν «Μουρτζούφλη» Εγώ σε είχα βαφτίσει «Σκρούτζ.» Τόσο αξιαγάπητο όμως, που στο κάτω κάτω σου χρωστάμε και τις φτηνές και οικονομικές προσφορές που ανακάλυπτες για μας.
Η Παπαδοπούλιος σχολή άφησε το στίγμα της στους προϊσταμένους σου για τον τρόπο που διαχειριζόσουν το αντικείμενο εργασίας σου. Το όνομα όμως Παπαδόπουλος ηχούσε πάντα με την προσήκωσα βαρύτητα που σου άρμοζε. κι όμως όλα αυτά στο πρόσωπο σου έμοιαζαν να ακούγονται σαν προσωνύμια επιδοκιμασίας.
Δεν έχω να σου πω φίλε Δημήτρη να δώσεις χαιρετίσματα σε κάποιους. Θέλησες να σύρεις πρώτος το χορό προς την αιωνιότητα, αφήνοντας τη μικρότητά μας να συνεχίσει την στείρα καθημερινότητα της.
Η Βαρβάρα ανέλαβε γραμματέας του Δοιηκιτικού Συμβουλίου κι εγώ πήρα το δικό σου αντικείμενο. Για πολύ καιρό ακόμα πολλά από τα χαρτιά απ’ αυτά που παρέλαβα θα φέρουν το όνομα σου και οι φίλοι σου (το ΤΥΔΚΥ ολόκληρο πίστεψε με) θα συνηθίσουν την απουσία σου. Για την ώρα όμως στις συζητήσεις των αναφέρονται σαν να είσαι εδώ. Στο γραφείο σου αφήσανε κάποια λουλούδια. Ακόμα κι αυτό είναι ακόμα το γραφείο του Παπαδόπουλου. Η Ευτυχία δεν θα το πιστέψεις, έχει συγκλονιστεί από το χαμό σου. Αυτό είναι που απορώ με σένα φίλε μου Δημήτρη. Πως είχες το χάρισμα να είσαι αγαπητός με όλους τους συναδέλφους σου ακόμη κι αν σας χώριζαν πλήθος αντιθέσεις.
Εγώ φίλε Δημήτρη δεν ήλθα να σε χαιρετίσω. Πιστεύω να εξιλεωθώ με τούτο το μικρό δοκίμιο. Ο καλός θεούλης μου έχει ψαλιδίσει λίγο τα φτερά και η υγεία μου δεν μου επέτρεπε μια τέτοια «ταλαιπωρία» Ποιος ξέρει ίσως κάποτε σε συναντήσω στα δικά σου πλέον χωράφια και να σου ζητήσω συγνώμη. Τι λες να κρατάω μαζί μου και κανένα σταυρόλεξο.
Επειδή ποτέ δεν σου άρεσαν οι φανφάρες. Πάντα μετρημένος και συνετός ο λόγος σου, δεν θα σου άρεσε να ακούσεις βαρύγδουπες προτάσεις. Επέτρεψε μου όμως να σου πω πως θα ζεις μες τις καρδιές μας. Κάπου σε μιαν ακρούλα της που κανείς τρίτος δεν ψηλαφίζει θα καταχωρηθεί το όνομα σου και σε ανύποπτες στιγμές θα ξεγλιστράς και θα κουνάς τις φυλοσιές της θύμησης μας και τότε μεταξύ μιας ανάσας κι ενός στεναγμού ίσα που θα ακούγεται ένας ψίθυρος «γεια σου βρε φίλε μου Δημήτρη. Αιωνία σου η μνήμη»
Μαντζούρης Κωνσταντίνος
3 του Οκτώβρη 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου